(…) “Korunmuyorduk çünkü onun cinsel sorunları vardı. Bunu hiç konuşmadık, görmezlikten geldik. Prezervatif kullanamayacağını bildiğim için zorlamadım onu. Cinsel sorunları olmasa bile hangi erkek prezervatif kullanmak isterdi ki. Erkeklik gururu incinsin istemedim. Korunması ve önlem alması gereken bendim. Doktorum, bendeki yan etkilerinden dolayı doğum kontrol hapı kullanmamı yasaklamıştı. İçime kuşku düştüğü günlerde ‘ertesi gün hapı’ alıyordum, ancak bu hapların adet görmeyi çok geciktirebildiğini bilmiyordum. İşte bu arada hamile kaldım. Bunu anlatmadım ona. Kendimi uzaklaştırdım. Kürtaj olduğumda da yanımda olmasını hiç istemedim.”


“Kürtajdan iki gün sonra telefonuna cevap verdim. Görüşmek istiyordu. Hayır, diyemedim. Eve geldi, yemek yedik, pek konuşmadık ama. Bana sarılınca, hayır diyemedim. Birlikte olmak istiyordu. Hayır diyemedim, sadece doktorun ilişkiyi yasakladığını söyledim. Beni dinlemiyordu bile. Onu durdurmak istiyor, ama hayır diyemiyordum. İçim acıyordu, ağlamak istiyordum ama onu engellemiyordum da. Sürekli konuşuyor, beni suçluyordu, hepsi benim yüzümdendi, neden hamile kalmıştım ki? Kulaklarıma inanamıyordum, sustum. Onu suçlamadım. Sonunda kendimden uzaklaştırdım, çünkü canım yanıyordu artık. Ne sanıyordu kürtajı, diş çektirmek gibi bir şey mi? Nasıl bu kadar düşüncesiz ve acımasız olabilirdi? İyi ama ben niye izin veriyordum bunlara?”
“Neden onu üzmemeye çalıştım ben? Günlerce ağladıktan sonra, yüz yüze geldiğimizde, neden ağzımı açıp iki çift laf edemedim? Benden soğur, uzaklaşır diye mi korktum? Beni istememesine dayanamaz mıydım? Neden, hayır diyemedim ona? İlişki yasak dedimse de, benim hayır diyemeyeceğimi bildiği için durmadı. Bu istismar değil miydi? Peki neden, hayır diyemedim ben? Bir erkeğin beni istismar etmesine izin veriyordum, neden? Onu kaybetmek korkusu muydu? Sanırım bundan her zaman korktum, bir erkeğin beni istememesinden... Bunun için sustum herhalde. İstemediğim halde onunla birlikte oldum. Ya istemeseydi? Daha çok bundan korkmuştum işte…”


“Günlerce ağladım, kafamda hep aynı sorular… Neden istemediğim ilişkilerin içindeydim? Neden istemediğim şeyleri yapmak zorunda kalıyor, karşı koyamıyordum? Asıl önemlisi, neden susuyordum?”


“Hiçbir şeyden zevk alamaz olmuştum, hayat anlamsızdı, intihar etmek düşüncesi zihnimde giderek netleşmeye başlamıştı. Sonra nasıl olduysa hayat bana kapısını açtı yeniden.”


“Evet bu yaşadığım ilişki, ilişkiler, susmalarım, istismarlar bunların hepsi aynı nedene dayanıyor: babamın bana yaptıkları... Ben sevgiyi, cinselliği, güveni, bunların hepsini babamdan öğrenmiştim. Babamın -hâlâ tanımlayamadığım- ihtiyaçlarını karşılarken öğrenmiştim. Sevgiyle cinselliği doğru tanımlayamazdım ben. Babasının sevgisini kazanmak için babasının cinsel ihtiyaçlarını karşılamak zorunda olan bir çocuk, sevgiyle cinselliği doğru tanımlayabilir miydi?”


“Suçlu ben değildim. Duygularım, düşüncelerim çok karmaşıktı ve bu yüzden sağlıklı ilişkiler kuramazdım. Yaşamak istiyorsam bunu çözmeliydim önce. Bana sadece bir kişinin yardımcı olabileceğini düşünüyordum. Yıllarca izini sürdüğüm, bulup konuştuğum ama desteğini reddettiğim sevgili psikologum... Böylece görüşmeye başladık."


"Bu süreçte ilk farkına vardığım şey mağdurların maruz kaldıkları ensesti saklamak zorunda bırakılmalarıydı.

Ben böyle yapmayacaktım…”

Not: Adı saklı, şimdilik…