Alıntı: Yazan Konuk Sayın Uzmanlar, Çok değerli bilgiler verdiniz sağolun. Sayın academic “. Genelde rastlanılan annelerin eşleriyle kuramadakileri yakın derin ilişki ve alamadıkları destek nedeniyle konuyu çocuğuyla nefretle paylaşımı da gerçekten baba ile çocuğu uzaklaştırabilmektedir.”demektesiniz. Kesinlikle çocuğumla bu tür bir paylaşımım söz konusu olmadı, olamaz da. Yaptığım şey ona moral vermek (arkadaşlarıyla buluşturmak, sinema, tiyatro vb. götürmek, kitap okumak, eğlendirmek, olan bitene odaklanmasını engellemeye çalışmak) onu moralize edecek bir dik duruş sergilemek, hayatı yaşanılır kılan güzellikleri, sevgiyi, dostluğu, vb hatırlatmak; şiddeti değil, şiddete karşı olmayı içselleştirmesini sağlamaya çalışmak. Bunları yaparken de üçüncü şahıs gibi davranarak, tarafsız kalarak… Psikolojik yardım öneriyorsunuz. Katılıyorum. Ama maalesef eşim buna yanaşmadı. Son paragrafınız benim için oldukça didaktik oldu, kişisel kanaatim de size paraleldi. Onun kendini suçlama eğilimi geliştirmesine razı olamam. Şiddeti de belgeleyemedim (gerçi tanıklar var) maalesef, toplumsal statüm, ketum karakter yapım, vs. sebeplerle. Katkılarınız için tekrar teşekkürler

Sayın Konuk,

Türk toplumunda kadına yönelik şiddet çok yaygındır ancak gizleme eğilimi kesin rakamları ortaya koymaya engel olmaktadır. Lütfen utanması gerekenin şiddete maruz kalan kişinin olmadığını aklınızdan çıkarmayınız..

Kolaylıklar diliyorum..