Ben hayatım boyunca babam için üzüldüm... Dört çocuk büyütmek için gece gündüz çalışmak zorunda. Dinlenmeye, vazgeçmeye, boşvermeye hiç hakkı yok. Kendisi için değil ailesi için yaşıyor. Tatil olduğunda memleketine gidip anne ve babasıyla ilgileniyor.

Toplum kadın-erkek hepimize pek çok görevler yüklüyor. Unutmayın burası dünya, cennet değil, sefası da çok ezası da...

Ben zaman zaman bayan olduğum için çok şanslı olduğumu düşünüyorum. İş hayatının yoruculuğundan bunaldığımda istediğim zaman işi bırakıp babamın veya eşimin koruyucu kanatları altında rahat bir yaşantı sürebilirim. Böyle yaptığım için kimse beni ayıplamaz, hatta kendimi eşime adamış olmam toplumda takdir görür.

Kadın olarak mecbur olduğumuz tek şey çocuk doğurmak, çünkü bunu erkekler kendileri yapamıyorlar. Bırakın bu tek görevi de layığıyla yerine getirelim. Ayrıca annelik bizler için bir görevden öte, ilahi bir ödül bence...