bir kadında en çok imrendiğim şey, annelik gücüdür sanıyorum. ben de çocuklarıma baktım, bazen doyurdum bazen altını değiştirdim. hatta gece uyandıklarında annesini değil beni ararlardı. ama annenin çocukları severken gözlerindeki ışımayı, hastalandıklarında kalbinin sıkışmasını, biz babaların aklına dahi gelmeyen en küçük ihtiyaçlarını hissetmesi, mesela yakasını düzeltmesi, ayakkabısını bağlaması vs. (tam hissedemediğim için duyguları dahi basmakalıp ifadelerle anlattığımı farketmişsinizdir) ne yazık ki bizlar bilemiyoruz. sanki 9 ay hayatını zindan eden o değilmi ve üstelik bir hayat verebilmek için çektiğisancılar başkası içinmiş gibi yavrusuna sevgiyle bağlanması bize yabancı olmasa da tadamayacağımız duygular.
bütün anneler sizleri çok seviyorum