Soğuktu hava, alabildiğine soğuk. Yorgundu kız, bütün hüzünlerini içine atmışcasına...
Ayaz vardı. Yağmur yağsaydı belki hava da yumuşayacaktı. Soğuk bıçak gibi yüzünü kesmeyecekti.
Kız dayanamıyordu artık. Ağlasaydı belki, rahatlayacaktı. Aldığı nefes zehir gibi genzini yakmayacaktı.
Sabah vaktiydi. Karanlık mı daha fazlaydı, aydınlık mı bilinmez. Güneş elbette ki doğardı. Doğardı da sabırtaşı bir kenara yuvarlanmış, çatladı çatlayacaktı.

Saatler geçti...
Gökyüzünde bulut yoktu. Zira hepsi kızın gözlerinde birikmişti. Gözleri de yorgundu.

Ve günler geçti...
Yağmurlar değdi toprağa, ardından rüzgarlar esti. Kız pes etti edecekti.

Geceler geçti..
Yıldızlar bir nefes gibi uzaktaydılar sanki. Ne yaptıysa bir türlü yetişemedi.
Bir yıldız seçti derken kendine; vuslata çok uzak, hasrete çok yakın. Bir yıldız seçti kendince;dünyadan büyük, güneşten küçük. Bir yıldız seçti;bir yanı parlak , bir yanı sönük.
Tek bir yol kaldı kıza sonunda. Gece yamandı. Birbirinden buruk gecelerin ardından kız, çaresiz sabaha vardı.
Yağmur yağdı.Ardından da güneş...Ama yine de gökkuşağının rengi hep siyahtı.
Gülümsedi kız, gözyaşını silerken. Yine üzerinde siyah kazağı vardı.
Bozuktu hava ama gelin görün ki her zamankinden daha da donuktu kız.

Aylar geçti...
Kız farkedemedi ama aslında çok şey değişti. Yağmurlar dindi mesela. Güneş doğuverdi.Saçları uzadı kızın. Artık yolun sonuna gelmişti.

Ama gökyüzünde bulut yoktu. Zira hepsi kızın dalıp dalıp giden gözlerinde birikmişti. Gözleri de yorgundu.