Jim Carrey'nin oynadığı Truman Show filminde, kahraman günün birinde hayatının aslında "kendi dışında" herkesçe izlendiğini ansızın farkeder. Yaşadığı genel ve özel hayatın gerçekte bir kurgudan ibaret ve hele bu kurgunun kendisi dışında kalan tüm diğerleri tarafından ve yaşamının her safhasında, her dakikasında "izlendiğini" anladığı anda yaşadığı infial dikkat çekiciydi doğrusu. Kahramana "acımıştık".

Truman kurgudan kaçmanın yoluyla başedebilirdi belki-bunun için çabalamıştı da- ama ya gözetlenmekten kaçmak? Hele artık gözetlenmediğine inanmak mümkün olabilir miydi.

George Orwel, 1984 adlı romanında, iktidarı elinde bulunduran büyük biraderin, gizlemeye ihtiyaç duymadığı,aksine vurguladığı "izleniyorsunuz,sizi her an izliyorum" vurgusu altında yaşanılan trajediyi ve özgürlüksüzlüğü anlatırken, sadece bugünkünden farklı olarak büyük puntolar kullanmış ve kurgu havası yaratmıştı o kadar.

Dev tele ekranlar ,yatak odaları dahil, şehrin her yerinde her zaman açıktır. Belli saatlerde, olmanız gereken yerlerde olmamanız, kameraya "normal olmayan(?!)" sürelerle görünmemeniz bile ortadan kaldırılma riskiyle karşı karşıya olduğunuzu size hatırlatır. Yaşamınız size ait değildir, iktidarın uygun gördüğü şekilde yer, yaşar, barınır ve hatta düşünürsünüz.

Teknolojik olanaklarla, düşüncelerin dahi ele geçirilip gözetlenebilir hale geldiği, tarihin her gün yeniden değiştirilip iktidarca uygun görüldüğü şekilde yeniden yazıldığı, insanların kim olduklaarını farkına varmaksızın unuttuklarını yazar anlatırken/kurgularken (?), romanın okuyucusuna yaşattığı bunaltıcı atmosferinden bile kaçmaya çalıştığımı hatırlıyorum. (Son 20-30 sayfasını hala bu yüzden okuyamamışımdır)

Kitap sayfaları, film setleri günlük yaşamımıza şimdi "aleni olarak" taşınırken, bilinenler ve bilinmeyenlerin, görünen ve görünmeyen kameraların ,gerçekte tüm toplumu nasıl tehdit ettiğinin yanıtını, "kızımı dersaneye göndereyim mi?" sorusunda bulmak dahi mümkün.

Saygılarımla...