Bir gün yolda değerli yazarımız Muzaffer İZGÜ ile karşılaştık..Bana ölümcül bir hastalığı olan bir yakınımın durumunu sordu...İyiye gitmediğini söyledim..Acılar içinde ölümü bekleyen hasta yakınım için çok üzüldü ve öfkelenerek " Bu yaşam denilen şey arada bir zeytinyağlı bamya yiyebilmek uğruna çekilecek bir şey mi "diye isyan etti..
Galiba kimileri için yaşamın sponsoru sevgili İzgü'nün kısaca özetlediği gibi "zeytinyağlı bamya" yiyebilmekten ibaret..Ve umut.. Yarınların hep iyi ve güzel olacağına dair umutlar..Çoğu zaman hatta hiçbir zaman-zeytinyağlı bamya yiyebilmekten başka- gerçekleşmeyecek olan hayallerimiz ve umutlarımız...
Umutlarımız olmasa bunca acıyı, çileyi çekmek için yaşanır mı?