Genç adamın biri, dermiş babasına her gün;''Benim de dostlarım var, sendeki dost gibi.''
Baba itiraz eder; ''Olmaz öyle çok dost, hakikisi belki bir, belki iki. Fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki...''
Devam eder durur konuşma, aralarında başlar bir tartışma. Karar verirler bir sınava, dostun hakikisini anlamaya. Bir akşam bir koyun keserler ve koyarlar çuvala. Baba der ki oğluna; ''Hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna.''
Çuvaldan kanlar damlamakta. Sanki öldürmüşler de bir adamı, koymuşlar çuvala. Dıştan böyle sanılmakta.
Delikanlı sırtlar çuvalı, gider en iyi bildiği dostuna. O dost bakar ki bir çuval, hem de kanlı. Kapar hızla kapıyı delikanlının suratına. Almaz içeri arkadaşını. Böylece tek tek dolaşır delikanlı, kendince tanıdığı, en iyi bildiği dostlarını. Ne çare, sonuç hepsinde de aynıdır.
Evlat geriye döner. Ama içten yıkılır. Babasına dönerek;
''Haklıymışsın baba'' der: ''Dost yokmuş bu dünyada, ne sana, ne de bana''
Baba;
''Hayır evlat'' der: ''Benim bir dostum var bildiğim. Hadi al çuvalı da, bir kere de ona git''
Genç adam çuvalı sırtlar tekrar. Alnından ter, çuvaldan kanlar damlar...Gider baba dostuna. Kabul görür,sevinir.
O dost delikanlıyı alır hemen içeri. Geçerler arka bahçeye. Bir çukur kazarlar birlikte. Çuvaldaki koyunu gömerler adam diye. Üzerine serpiştirirler toprak. Belli olmasın diye dikerler sarımsak.
Genç adam gelir babasına;
''Baba işte dost buymuş'' diye konuşunca,
Babası;
''Daha erken, o belli olmaz daha. Sen yarın git ona, çıkart bir kavga. Atacaksın iki tokat hiç çekinmeden. İşte o zaman anlayacaksın, dostun hakikisini. Sonra gel olanları anlat bana...''
Genç adam aynen yapar babasının dediğini. Maksadı anlamaktır dostun hakikisini. Babasının dostuna istemeden basar iki tokadı!
Der ki tokadı yiyen DOST:
'' Git de söyle babana, biz satmayız sarımsak tarlasını böyle iki tokada!''