Hiç bir şeyin değişmediğini görmek korkunç bir şeydi...

Onca şey yapmışsın, onca sıkıntı çekmişsin ama bir yıl önce ile bugünü kıyasladığında, arada hiç bir fark yoktur. Bunu fark etmek normal bir insan için hayattaki en yıkıcı olan bir kaç şeyden biridir.

Gecelerce uykusuz kaldın, sabahladın, karlar altında yürüyüp üşüdün ve üşüdüğünü bile hissetmedin, bir dolu risk göze aldın, aklının ucundan bile geçmeyen şeylerin hemen hepsini yaptın ama şimdi elinde hiç bir şey yok. Koskoca bir hiçlik ve acınası bir tebessüm...

Bir an aslında buna isyan etmeye hakkının olmadığını anlıyorsun çünkü sonu olmadığını bildiğin bir yoldu başladığın. Bunun farkındasın. Bunun farkında olduğun için sesini kesip oturursun. Belki bir kadeh daha içmek daha iyi gelecek ama o da şimdilik... Etkisi geçtikten sonra her şey yine aynı olacak...

Bir dolu hayal kırıklığı, garip tesellileri, kendini kandırmalar ve bunlar gibi bir sürü şey... İtiraf edemediklerin, söyleyemediklerin ve muhtemelen asla söyleyemeyeceklerin... Sen kendi kendine oturup tek başına odanda daha çok sarhoş olup zihnini iyice boşaltmaya çalışırken, kaç zihinde unutulduğunu düşünmek bile istemiyorsun. Ama işte gerçek bu; çok fazla zihinde unutuldun ve üzerinde izini taşıyan mühürlerin hiç biri şimdi adını bile hatırlamıyor...

Nemli bir oda ve dile gelmeyen korkan hatıralar... Tek yoldaşın şimdi bunlar işte ve bunların da sana hiç bir faydasının olmadığını çok iyi biliyorsun. Düşün, konuş, anlat ama asıl düşünmek istediklerini düşünmekten kork, asıl söylemek istediklerini içine at... O halde düşünmenin ve konuşmanın ne önemi var diye geçir içinden...

Karanlığın sessiz sakinlerinin içinde kaybolduğunu hissediyorsun... En korkunç olanı da muhtemelen bu hep böyle sürecek... Ne o karanlıktan çıkabileceksin, ne de o sessiz sakinlerden biri olmaktan kurtulabileceksin...