Trabzon'da yapılan çekimlerde senaryo gereği başağı yaşlı Sümeneli amca dede kullanmak gerekli. O yüzden çevreden bu konuya uygun olabilecek insanlar bulunup onlara rolleri anlatıyor. Sesli çekim yapılmadığı için çekim sırasında bu insanlara komutlar verilerek yönlendiriliyor.

Sezarın hakkı Sezara derler ya; Sümreneli amcalar profesyonel oyunculara taş çıkartacak kadar iyi rolleri yapıyor, hiç şikayet etmiyor, onlara söylenenleri harfiyen yerine getiriyorlar. Set arkasındakilerde ellerinden geldiğince onların gönüllerini hoş tutmaya çalışıyorlar.

Fakat bizim dedelerin en sevdikleri bölüm set kumanyaları, her gün merakla ne yemek geleceğini soruyor, gelen yemekleri büyük bir törenle karşılıyorlar. O gün gelen yemeğin yanında içecek olarak kola var. Dedelerden biri de torunlarına bu kolalardan götürmek niyetinde. Settekiler "Tamam istediğin kadar alabilirsin" diyorlar. Dede tüm ceplerine alabildiği kadar kola yerleştiriyor.

Çekim sırası onlara geldiğinde dede ne zaman hareket etse ceplerindeki kolalar şangırdıyor. Oyuncuları alıyor bir gülme...

Dedeye rica ediyorlar, kolalarını cebinden çıkarsan, dede olmaz diyor, o kolalar benim, birine emanet etsen, olmaz... Dede kimseye güvenmiyor. Mecburen o günkü çekimleri bitene kadar dedenin cebinden gelen şangırtalara katlanmak zorunda kalıyorlar.