O gün çekilecek plan gayet basit iki grup karşı karışıya gelip, restleşecekler. Yönetmen "hazır" der, kameraman sayar "5- 4- 3 -2 -1 kayıt", yönetmen oyunculara "başla" komutunu verir. İki grup kararlı bir ifade ile birbirlerine doğru yürümeye başlar. Tam karşı karşıya geldiklerinde grubun başında yer alan profesyonel oyuncular başlar gülmeye.

Tabi çekim bozulur. Oyuncular özür diler. Asistanlar oyunculara yeniden duracakları yeri işaretlemeleri söyler. Plan yeniden çekilmeye başlar. Fakat tam durma yerinde oyuncular yeniden gülmeye başlarlar. Bir iki üç sonunda yönetmen sinirlenip onlara doğru ilerlerken oda başlar gülmeye...

Çekimlerde oyuncuların duracakları yerleri kamera görmüyorsa işaretleriz, ama kamera çekilen yeri görüyorsa oyuncuya kendilerine göre bir işaret bulmaları söyleriz. Bu ya bir taş ya bir yaprak ya da dikkat çekmiyecek dal parçalarıdır. Ama bizim Trabzonlu figüranlar yerlerin şaşırmamak için her tekrarda yaprağın üzerine dal, dalın üstüne tüy, tüyün üstüne toprak, onun üstüne yaprak... kendilerince garip tepecikler yapmışlar. Her tekrarda da onun üstüne yeni muzurluk ilave edip dururlarmış. Tabi profesyonel oyuncular böyle işaretlere alışık değiller. Sinirleri bozulup gülmeden duramıyorlarmış. Galiba on onikinci tekrardan sonra o planı çekmekten vazgeçmişler.