Gözümüzün önünde olan, yaşanan engelleyemediğimiz bir durum bu. O kadar gözümüzün önündeki Ayşe Hanım'la 1 sene aynı büroda çalıştık. Ben avukat o yeni çalışmaya başlamış sekreterdi. Eşinin kendisini yıllarca çalıştırmadığını maddi sorunlardan dolayı mecburen çalışmasına razı olduğunu söylemişti. Alışmış mıydım acaba bu sorunlara. Bu gidişle boşanacağım dediğinde sonunda ölebileceği aklıma gelmiş mişydi. Üç tane kızı vardı. Kzılarından bahsederken yüzü gülerdi. En küçük kızı gelmişti bir gün yanında. Mahcup mahcup oyun oynamıştı odamda. Sevimli sapsarı bir kızdı. Çalıştığım bürodan ayrıldıktan sonra 2 yıl boyunca bir daha görmedim Ayşe ablayı. Ta ki bir akşam televizyonda morarmış gözleriyle acıklı fotoğrafı belirene kadar. Arkadan müjde verir gibi haber sunan spikerin sesi öldürüldüğünü söylüyordu. Hemde kocası tarafından. Odamda oyun oynayan küçük çocuk belirdi bir anda gözümün önünde. Bir erkek üç kızın annelerini öldürmüştü. Dört kadının hayatına bir daha çıkmayacak bıçağı bir anda saplamıştı. Tamam kızıyormuş çalışmasına, kıskançmış ve saire. Öldürebileceği aklımın ucundan geçmezdi. Meğer neler varmış Ayşe Ablanın yaşayıp anlatmadığı. İlk defa bir ölümde hepimizin payı olduğunu düşündüm. Umursamadan ilgilenmeden kanunlarla oynayıp hukuki terimlerle konuşmaktan başka bir iş yapmadığımı hissettim. Hukukçuyuz ya dosyaya göre konuşuruz elbet. Gözlerimizi kaparız. Kanunun verdiği yetkilerin dışına çıkmadan o benim görevim değil lafını ede ede.