Bu karar çok şey anlatıp hiçbir şey söylemeyen bir karar.

Görev konusu hala belirsizliğini korumakla birlikte, Danıştay "ne şiş yansın, ne kebap" düşüncesiyle, hem mülkiyet hakkının ihlal edilmemesi gerektiğini belirtiyor, hem de "idarenin kaynaklarının verimli kullanılması / önceli sıralaması" ilkelerine atıf yapıyor.

İdari yargının, usuli ve esasa ilişkin açık gerekçelerle kamulaştırmasız el atma davalarına bakamayacağı çok açık. Yargıtay da açıkça bu görüşte. İdare yargısının, bir taşınmazın idare adına tesciline karar vermesi mümkün olmadığı gibi, idari yargılamada "ıslah" müessesesinin bulunmaması, değer tespitinin başta mümkün olmayışı vb nedenlerle bu davaların idari yargıda görülmesi de mümkün değil. Bu konuda hiçbir bilgi ve birikimi olmayan idare mahkemelerine "topu taca atmak için" konuyu havale etmek bir çözüm sağlamaktan çok, çözümsülüğün devamına çalışmaktır.

Bu da bahis konusu insan hakkı ihalinin devam ettirilmesi sonucunu doğurur. Türkiye'de imar uygulamalarının yapılmamasının temelinde, avanta kültürünün yattığı şüpheden uzak. Bir hukuk devletinde bu sorunu çözmek yerine işi sürüncemede bırakmak kabul edilemez!