Ne kadar çoğaltırsan çoğalt aslında bir avuçtur hayat, bu küçümsenecek bir şey değildir, aksine daha da anlamlandırmaktır, dörtduvarlar arasına kapatıldığında bir mazgal arasından ya da iki kader mahkumunun gözünden sızıp gelen bir avuç gökyüzünün verdiği mutluluğu, dışarıdaki kalabalıklar geniş dünyalar içinde başlarının üzerinde dönen gökyüzünden alamazlar.

Ah Nihal hanım! Teşvikiye’nin dar sokaklarından birinde bulduğun evinden söz ederken, yatak odanın penceresinden “mendil kadar görünen deniz”in sana verdiği heyecanı hiç anlayamamıştım ben o zaman.

Kuyular dolusu suyun ne anlamı vardır, onu durmadan bütün gün oradan çekip çıkaran hatta kovalarla başından aşağı döken insanın,,, sabahtan akşama kadar topun peşinde koşup ne acıkan ne susayan çocuk benim, ancak akşamın karanlığında annemin tiz sesine koşup gittiği evin bahçesindeki tulumbadan avucuma dökülen suyun yanında?

Geniş hayatlar güzeldir, belki onları dillendirmek, sayfalar dolusuna döküp boşaltmak ki arasına kurutulmuş gül yaprakları saklaya da bilirsin,,, ama gecenin bir vakti, uykudan sıçrayarak uyandığında ya da kalleş bir tabanca mermisinin vınlayarak başının üzerinden geçtiğinde, avucunun içine düşüveren hayat kadar değerlisi var mıdır?