Armağan Bey,
Avukatlığa kabul koşullarının daha titiz bir anlayışın ürünü olması gerektiğini kabul ediyorum.
Yaygın fikrin aksine, adaletin bir üstyapı kurumu olduğuna inanıyorum. Üstyapıda yer alan kurumların ideal bir yapıya kavuşması ise altyapının hiç değilse büyük oranda sağlıklı inşa edilmiş olmasına bağlı.
Bizim gibi, beslenme, barınma v.s. temel ihtiyaç- altyapı problemlerini henüz çözememiş ülkelerde, koşulların "titiz"leştirilmesi bir "ayrıcalıklılar" grubunu oluşturma riskini de taşır.
Buna dikkat edilerek yapılacak düzenlemeler bence de çözüme katkı sağlayacaktır.
Batı ülkelerinde nispeten mutlu olanlar sadece avukatlar değil, tıpkı ülkemizde mutsuz olanların sadece avukatlar olmadığı gibi. Batılı ülkelerde mühendisler, doktorlar, öğretmenler, memurlar... mutlu. Bunu sizce sadece mesleğe kabul koşullarına mı borçlular? Hiç sanmıyorum.
Türkiye'deki şartlarda çalışmaya zorunlu kılsanız Batılı avukatları, acaba kaçı mesleki ahlaka uzun süre bağlı kalabilecektir?

Ha bir de mesleğe kabul koşullarının yanında işe kabul koşulları da bizimkinden bir hayli farklı. En azından, İngiltere'den gelen bir avukata sorduğumda, kendi ülkesinde, müvekkiller açısından hangi avukata iş verileceği hususundaki asıl kriterin avukatın mesleki becerisi olduğunu söylemişti. Mesleğe kabul koşulları tamam. Ya işe kabul/işi kabul koşulları?
Bugün, kurum, banka avukatlığı yapan meslektaşlar bu işleri alabilmek için hangi becerilerini(!) kullanmak zorunda kaldılar?

Sorun elbette tek boyutlu değil. Benim fikirlerimin de eksiklikleri vardır elbet.
Ancak ısrar ettiğim nokta şu: mesleki problemlerimizi toplumun genel problemlerinden ayrı ele alıp, toplumun genel problemlerinden soyutlayarak çözüm üretemeyiz. Yani öyle birkaç kanun değişikliği ile filan hal olmaz bu sorunlar. Olsaydı bugün CMK uygulamasında sorun olmazdı.
Böyle düşündüğüm için yakın zamanda avukatlık mesleğinin hakettiği itibarı kazanabileceğini düşünmüyorum. Bilakis, avukatlık daha da itibar yitirecektir. Çünkü itibar yitiren avukatlık değil, insan becerisidir.