Birinci fıkradaki durumda alacaklının kabulü aranmaksızın borcun taksitle ödenmesini düzenlemektedir. Bu durumda düzenli ödeme halinde icra mumalelerine devam edilmesi mümkün değildir.

Üçüncü fıkrada düzenlenen ise bildiğimiz taahhüt anlaşmasıdır. Dört taksitten fazlası için alacaklının kabulü aranır.

Dördüncü ve son fıkradaki "Taksitlerden biri zamanında verilmezse icra muameleleri ve süreler kaldığı yerden devam eder." ibaresinin birinci fıkradaki gibi tekrar edilmesi borçlu ve alacaklı arasında yapılan taahhüt anlaşmalarına da aynı sonucun teşmil edildiğini göstermektedir. Aksi düşüncede zaten birinci fıkrada yer alan hükmün son fıkrada tekrarının bir anlamı olmayacaktır.