Kıyıdaki tek boş masayı kaptım; sırtımı kente verip, denize doğru oturdum.

Kent arkada kalınca yokoldu sıkıntılar. Bu, "bana ait" dünyada, şu mavi tuzlu su, kimi adlı kimi adsız tekneler, suyun altında kalış süresiyle herkesi şaşırtan karabatak, direklere tünemiş tok martılar, az kanat çırpışıyla çok yol alan aç martılar, göğsü belediye armalı turuncu gömleği ile çayın yanına taze simidi yetiştiren amca, çocukluğumdan bu yana Kabotaj Bayramı'nın simgesi yağlı direk, festival için çardağa asılmış onlarca ülke bayrağı, uzaktan görünen ve artık yetişmek olanaksızsa da "gidiyorum ha!" dercesine iki kez sirenini öttüren denizotobüsü, susamların dökülüşünü boşa çıkarmayan serçeler ve yaşamdaki yalnızlıklarını sohbet ederek, tavla oynayarak, resim yaparak, uzağa mı yakına mı olduğu anlaşılmadan denize bakarak unutmaya çalışan, hatta bunu başarmış görünen onlarca insandan başka bir şey yok.

Ortam öyle uygun ki, insan öykü bile yazabilir; örneğin burayı, şu huzurlu görüntüyü anlatabilir. Belki yazarım bir gün.

(01.07.2009)