Yirmi beş yıllık evliyim. Yıllardır yaşadığım sıkıntıları dört duvar arasına gizleyip, ailemi ve eşimi konumundan dolayı rencide etmemek adına sustum. Maalesef çocuklarım şiddetin ve huzursuzluğun olduğu bir ortamda büyümek zorunda kaldılar. Defalarca dayak yedim şiddete maruz kaldım. Eşim sekiz yıl önce iki yıl aralıklı olarak yatarak psikiyatrik yardım almasına rağmen düzelme olmadı. Rahatsızlığını kabul etmiyor ve sürekli beni suçluyor. Öfke kontrolünü yenemiyor. Eşyaları fırlatması, dayak, bağırma, ailemiz içinde bulunduğunda sinirlendiğinde tehlikeli araç kullanması vb. Ya kendini öldüreceğini ya da cinnet geçirip beni ve evde kim varsa öldüreceğini söylüyor.
Cinnet geçirip bu eylemi gerçekleştirenleri de örnek gösterip bağırarak ifade ediyor. Ailem Anadolu lu cahil bir aile. Yıllardır yaşadığım sıkıntımı ifade edemedim. '' Yerin eşinin yanıdır '' sözü ve çocuklarımı anne babasız büyütmeme adına çaresizliğimle evlendiğim günden beri süre getirdim.
Mesleğimi yapmama izin vermedi, kendi çabamla eşim istemese de çeşitli iş kollarında ayaklarım üzerinde durmaya çalıştım. Fakat eşimden dolayı sık tayin oluşumuz sebebiyle geçici işlerde çalışarak sosyal güvence elde edemedim. Kariyer ve sosyal güvence elde edebileceğim durumlarda da eşim engel oldu, kendime yetmemi engelledi. İşim yok, hiç bir gelirim güvencem yok. Çocuğumun biri başka bir il de üniversite eğitimi görüyor, 15 yaşında ki bir çocuğum yanımda. Çocuğumu güvenip te bırakıp boşanmaya gidemiyorum. Çok kere ölümü düşünüyorum ama yavrumun annesiz kalmasına acılar yaşamasına sebep olacağım için çaresiz kaldım.
Yaşamaktan hiç bir umudum kalmadı. Sürekli suçlanmaktan tehdit edilmekten ve mutsuz bir yaşamın için yediğim bir lokmadan dahi hoşnut değilim. Nefes almak istemiyorum. Psikolojim yıllardır çok kötüye gidiyor.
Ne yapacağımı bilemiyorum. Eşimin görevinden dolayı; derdimi anlatabileceğim hiç kimsem yok. Artık genç değilim, 45 yaşındayım, prazantebelim, eğitimliyim ama dışarıya Polyanacılık oynamaktan yoruldum. İş arıyorum görüştüğüm yerlerde eş durumum konumumdan dolayı çekiniyorlar. İşim olmadığı içinde kendimi ailemi kurtaramıyorum.
Oysaki ayakta durmak, çocuklarımı kurtarmak için ev temizlemeye, hasta bakmaya dahi razıyım.
Sıkıntı mı kimseye anlatamıyorum. Ne yapmalıyım ne olur yardımcı olun.
Kimliğim belli olmasın diye ve özelliklede eşimin işi- kurumu belli olmasın diye burada çok şeyi yazamadım.
Artık dayanacak gücüm kalmadı... Balkona çıkıp saatlerce betonu gözlüyorum, sonra yavrularım aklıma geliyor cesaret edemiyorum…