Bu aralar kafamı kurcalayan ve beni rahatsız eden bir şey var: etrafımdaki herkes sürekli kendinden ve problemlerinden bahsediyor... Elimden geldiğince ve kendimce dinlemeye ve onların sorunlarını anlamaya çalışıyorum ve yine kendimce biraz rahatlamaları için çözümler üretip, şakalar yapıyorum.. Etrafımdaki çoğunun sorunu aynı, iş çokluğu, çocukları bırakıp işe gelmenin zorlukları,evdeki işlere yetişememe, ekonomik sıkıntı, eşlerle sorunlar…vs...vs.........

Buna rağmen ben ne zaman kendi dertlerimden söz açacak olsam, bu insanların anında "ben...., benim de...." diye başlayan cümlelerle konuyu tamamen kendi konularına çevirdiklerini ve yine kendilerinden bahsettiklerini görüyorum... Bu, benim bu konuyu buraya taşımama sebep olacak kadar sık oluyor...

Sonra ben buna çok kızıyorum....... İnsanların dostluk bekleyip bunu hiç göstermemesi ne demektir sizce?

Bütün insanların iyi bir konuşmacı olduğunu(en azından öyle sandıklarını) ancak iyi bir dinleyici olmadıklarını düşünüyorum. Konuşmaktan soğutuyorlar. ilk cümlem bitmeden "ben..." ya da " benim de " ya da " falancanın da.." diye başlayan cümleleri saatlerce dinleyip ondan sonra da "konunun onların istediği şekilde bitmesi" artık dayanılacak gibi değil...
Size de oluyor mu bu?
Bu karşındakinin "senin hayatının içinde , seni çok düşünüyor,çok koruyup kolluyor,sana çok yakın,senin eşin,dostun,arkadaşın gibi görünmesine rağmen " "tamamen dışında olması " ve bunu fark etmeyecek kadar da şişmiş bir egoya sahip ve bencil olması demek herhalde...
Ki...... bazen bu davranışın aynını kendimin de yaptığını görüyorum......
Demek ki.....bundan sonra dikkat edilecekJ
Birbirinizi dinlediğiniz,anladığınız,ilgilendiğiniz ve sevdiğiniz güzel günler diliyorum.