Sayın av ufuk, sinequanon ve ecesaka,

Yeni Hayat'ı okuyup bitirmeyi başarabildim. Yani 1-0!

Ancak kitabın azim, hırs ve dahi sabır gerektirdiği kesinlikle doğru. Okumak için ciddi şekilde çabalamalısınız yani. Değer mi peki? Bende, hayatımda bir şey değiştirmedi, hafsalama yeni bir ufuk açtığını hiç söyleyemem. Şöyle unutamadığım bir paragrafı, bir anektodu veya bir cümlesi yok. Tek hatırladığım cümlesi reklamlarla beynime kazınanı. Yani öyle "Bir kitap okudum, hayatım değişti'lik" bir kitap değil, bu çok beylik cümleye rağmen!

Epeyce eskiden okuduğumdan aklımda kalanı yazayım: Yazarı tüm çabama rağmen hiçbir şekilde anlayamadığımdan, anlatıma/kitaba gizemli anlamlar yükleyip, sürekli olarak bir gizem çözme moduna girmiştim. Bunda o dönem Pamuk'un, Türkiye entelijansiyasında, medyasında ve bilimum kuşatılabilir kalelerinde pek meşhur olmasının da etkisi var sanırım. Yani bu kadar kıymet verilen bir adamın mühim şeyler diyeceğini düşünüp; öyle olmadığını görünce kabullenemiyor insan, "yok, o diyor da ben anlayamıyorum zahir'e" dönüşüyor olay bir nevi.

Kitaba dönecek olursak; yukarıdaki hisle, kitap hep varolan bir gizemi çözmeye yöneltmişti beni. "Okunan ve hayat değiştiren kitap" acaba hangisiydi? Kuran, İncil, Tevrat, Kapital vs...

İkinci olarak aklımda kalan, çok yoğun olarak işlenen "gitme duygusu". Kahramanların artık hastalık boyutundaki yolculukları, bir bağımlılık düzeyindeki yolculuk ihtiyacı, oradan oraya savurlamalar, otobüs camındaki akisler. Ne yalan söyleyeyim yazarın epeyce abarttığını düşünmüş ve hiç anlamamış iken; artık zaman zaman bu abartılı yolculuk durumunu, gitme halini/ihtiyacını anlıyorum. Kitabın tek kattığı da budur. Hafızam iyidir ve genelde ana hatlarıyla kahramanları, olanı biteni hatırlarım ama bu kitapta ne oluyordu onu bile hatırlamıyorum.

Saygılarımla.