Dostlara Mektup...
Karlaaaaarrrr...
İstanbul artık bahar'ı karşılıyor diyorken ben, dün gece iklimler arası çıkan çatışma, anlaşmazlık sonucu zorunlu olarak, Kar düşmüş bahar filizi veren bitkiler üstüne.
İstanbul beyaza bürünmüş benden habersiz.
En hoşuma giden bir olguyu beklerken ben, onun yerine etrafı bembeyaz görünce şaşkın.
Sabah güneşi vursun isterim hep yüzüme.

Neden bilmem bu çok hoşuma gider, yatağım öyle konmuştur küçük odamın bir tarafına.
Güneş, Sabancı ikizleri, ya da İş Kuleleri'nin oralardan dünyaya;
ben geliyorum heeyyy kalkın dediğinde ilk, bana söylesin isterim bu sözlerini.

Hâlâ lâpa lâpa yağmakta Mart karı, Mart karı hep başka yerlere (!) yağar aslında ama, bu defa yön değiştirmiş sanki.
Bizim, benim üzerime yağmakta duyarsızca.
Bilmez mi ki Kar, benim güneş'i hem de yakıcı güneş'i beklediğimi.
Bir de bir başka güneş beklerim uzaklardan, Anadolu'dan.
O sessiz bir güneş, benden uzakta çaresiz...
İstanbul'da Kar var ve hâlâ yağmakta sessiz ve sakin.
Bundan sonra mutlaka Bahar, güzeller güzeli Bahar gelecek. Ve ben, geçen yıl duyarsızca kesilen uzun yeşil ağaçlarımın hayalini göreceğim var oldukları yerlerde, penceremden yeniden.
TV'lerde Busht'un kör olası savaşı tartışılmakta, dün gece bırakıp gittiğim yerden devamla.
Ve küçücük bir kız çocuğu renkli eldivenleri minik ellerinde, düşen Kar tanelerini tutmaya uğraşıyor, yüzünde çocukça saf, masum bir gülücükle sokakta.
Bahar, işte bu tertemiz gülücükte saklı, rengârenk.
(Cumok) Mart-2003