Uzun sureden beri duzensiz ama yaklasik 3 senedir kendi dalimdaki birikimleri genc nesil ile paylasmak adina iki okulda ogretmenlik yapiyorum.. (Her nedense okul beni ogretmen olarak adlandirirken ogrencilerim hoca olarak sifatlandiriyorlar)..

Cocuklari mezun ederken meslekleri adina yapacaklarindan cok yapmamalari gerekeni ogretiyorsunuz..
Sonra hayatin icinde onlari izlemeye basliyorsunuz.. Iciniz rahat biliyorsunuz ki onu devirebilecek hatalara karsi uyardiniz ve egittiniz..
Ama sonra goruyorsunuz ki.. Bir cogu yapmamasi gereken en buyuk hatadan meslek hayatlarina basliyorlar.. Donuyorsunuz.. Hani diyorsunuz ben sana ozellikle ogretmistim...Kendi kendinize iciniz yana yana nerede yanlis yaptiginizi dusunuyorsunuz..

Sonra anliyorsunuz ki siz ne kadar egitirseniz egitin onun ici dusuncesi neyse gidip onu yapiyor.. Ustune ustuk donup size geliyor "Ya hocam siz haklisiniz ama ne bileyim yaptim iste" dediklerinde guleyim mi aglayim mi bilemiyorum?

Sevgi ile kalin ve gulumsemeyi unutmayin..