Tükeniyorum dedi, adam,,, kemikleri fırlamış sol eliyle kareli, alacalıbulacalı, düz ya da her ne renkse, uzun atkısının bir ucunu boynundan dolayıp sağ kürek kemiğinin üzerine doğru atıverdi, sağ elini ceketinin koluna çekip saklamıştı,,, ama sen anlamazsın bunu, değil mi,,, kadın, başını iki yana doğru salladı, kesintisiz bir devinimle, itiraz edişin sözsüz ve sessiz bu halinde, “nasıl böyle dersin”li bir isyan vardı… yok yok diye yineledi adam, anlamazsın, ne biliyorsun ki sen,,, yüzündeki bir karış sakalı, olduğundan da aksi gösteriyordu,,, ne zaman kurşunu dizkapağından yemiş, hem de ikisinden birden, işte o zaman mahkûm olmuştu tekerlekli sandalyeye,,, sadece ona mı, kadına da,,, hiçbir yere gidemiyordu tek başına,,, hiçbir şey yapamıyordu onsuz,,, o yüzdendi öfkesi, görünmez bir zincirle bağlı kalmasınaydı,,, hep aşağılaması da ondan,,, bir türlü kabullenemiyordu,,, kabadayı günleri çok gerilerde kalmıştı artık…

Kadın konuşamayan dilini gösterip, elleriyle bir şeyler yaptı,,, adam başını çevirdi, karşıda şehrin dumana bulanmış yüzündeki esrarengizliği emanet istercesine buğuluydu gözleri,,, kadın okşayarak kendine çekti adamın yüzünü, gözleri gözlerine kıyametler içinden bakıyor gibiydi,,, işte bu bakışlardı onu her defasında teslim alan,,, ne zaman isyan etmeye kalksa, başını eğdirip, perişan bir kabullenişle sakinleştiren,,, gözyaşlarını birbirlerine karıştırıp, yeniden helalleştiler,,, kadın dizçöktüğü yerden kalkıp, tekerlekli sandalyenin arkasına geçti,,, etrafta kimsecikler yoktu,,, o yüzden kadının mantosunun cebinden çıkardığı silahı gören olmadı.