|
|
|
|
|
|
Duygu biyolojik ve ruhsal bir durumdur. Biyolojik ve ruhsal bir kaynağı olan, insanların iradesi ve kontrolu dışında vuku bulan bir olgu için olmamalı demek benim mantık ölçülerime ters düşüyor; çünkü olması veya olmaması bizim elimizde değildir. Duygu ya vardır ya yoktur.
|
|
 |
|
 |
|
Sayın Gemici,
Yazdıklarınıza adalet duygusu (vicdan adaleti) açısından katılabilirim. Fakat konuya "duygu" değil "düşünce" perspektifinden bakılması gerektiği kanısındayım. Bu sebeple, "adalet düşüncesi" açısından konuyu değerlendireceğim.
Adalet, insanın içinde kaba halde bir duygudur. Adaletin düşünsel bir hal alması birilerinin diğerleri hakkında karar vermek mevkiine geçmesiyle aynı yaştadır. Yine bu duygunun açığa çıkması, tekâmüle uğrayıp insan, toplum ve devlet yönetimine yansımaları zamandan zamana ve toplumdan topluma değişik bir seyir takip etmiştir. Bu seyirde insanlığın çektiği acılar, siyasal düşünce ve edebiyat akımlarının katkıları, büyük tarihsel gelişim, dönüşüm ve olaylar ile insanlığın yığınsal birikim ve deneyimleri de etkili olmuştur.
Adalet, adalete ilişkin her birimizin duygu/ve düşüncelerinin toplamı da değildir. Zaten bu nedenle hiçbirimiz adaletten ve tezahürlerinden tam olarak tatminkar değilizdir ya da birimizin adaleten kaba hislerle veya özel saiklerle onayladığı bir durum diğeri için bir fecaattir...
Adalet ben'e rağmen, biz'e rağmen mevcut bir kavram ve mekanizmadır. Bu özelliği itibariyle de çok geniş bir "değişkenler" yelpazesinden beslenmekte, belki de zehirlenmektedir... Adaletin tezahürünü etkileyen bu menfaat değişkenleri nedeniyle de insanın dünya üzerinde dağıttığını iddia ettiği adaleti (ve demokrasiyi, özgürlüğü, kaynak paylaşımını ve saireyi) bizatihi adaletin kıyımı olarak nitelemek ve ondan şikayetçi olmak durumu ortaya çıkıyor.
Naçizane durum budur diye düşünüyorum. Sayın Konyalı'nın bu minvaldeki görüşlerini de, yukarıdaki yazdığım ölçütlere göre (duygu/düşünce ayırımı) "adalet özlemi" olarak yorumladığım için, katılıyorum.
Saygılarımla.