Rahmetli babamın bankacılık sektöründe geçen hizmetlerinin birleştirilmesi için İş Mahkemesine sunulmak üzere dava dilekçesi yazdığımda İÜHF. son sınıf öğrencisiydim.

Davayı açmayı kabul eden üstadım, dilekçemin virgülüne dokunmadan imzalamış, davayı açmıştı. Veeee sonuçta “davanın kabulüne” karar verilmiş ve hüküm kesinleşmişti.

Ben, babamdan aldığım “aferin”le o gün zafer sarhoşuydum!

İş Hukuku ile ders dışındaki bu birlikteliğim, meslek hayatımdaki ikinci davamla devam etmiş, fakat, bir işçinin açmış olduğu “iş kazası nedeniyle tazminat” davasında, müvekkilim şirketi savunup, davayı kazandığımda üzülmüş, “Ben işçinin vekili olsam, bu davayı kazanırdım” diye düşünmüştüm.

Ve sonraki yıllarda hep işverenleri savunmak “kaderim!” oldu.