Bu işin mantıklı bir tarafı yok.

Elin yabancısı bana Türkiye ile ilgili ne anlatacak ? Türk insanını tanımak bu konuda hukuki bilgi ya da beceriden daha önemli gibi duruyor.

Bu iş mutlaka bir meslek içi eğitim çalışmasını gerektiriyorsa o takdirde daha makul bir fiyata daha çok kişiye hitaben yapılmalıdır. Böyle astronomik rakamlarla olmaz. Ayrıca harcadığın parayı geri kazanma şansında çok olmalı. Mevcut durum bu şansı ne kadar veriyor ?

Ayrıca uzlaştırıcılık önümüzdeki dönemde çok da önemli olmayacak. Çünkü yeni usul kanunu tasarısında bu konu ile ilgili ayrıntılı bir düzenlemeden kaçınılarak sadece "hakimin yönlendirebileceği" gibi ihtiyari bir düzenleme yapılmış. Yani bazı davalar öncesinde zorunlu tutulan bir hukuki durum yok. Kanunen zorunlu tutulmayan bir şeye de bizim insanımız biraz zor gider. Çünkü uzlaşmak bu gün için de mümkün ama kim kiminle uzlaşma yolunu tercih ediyor ?

Ben bu eleştirileri yaptığım zaman alternatif çözüm merkezindeki arkadaşlar sürekli Avrupa ve Amerika'dan örnek veriyorlar. O ülkelerin bazılarında bu zorunlu bazılarında ise uzlaşma kültürü yaygınlaşmış. Dava açtığında davanın uzaması ihtimali ya da masrafı kişiyi ister istemez uzlaşmaya yöneltiyor. Biz de dava masrafı arttıkça dava sonunda masrafı karşı tarafa yıkmanın dayanılmaz zevkini nasıl yaşayacağına dair hayaller kuranlar var. Yani bu iş biraz da kültür meselesi.

Aslında bazı konuların uzlaştırıcıya yönlendirilmesi yargının yükünü hafifletecektir. Buna bir itirazım olamaz. Ancak Türkiye'de bunun olabilmesi için bu konuda hukuki düzenlemeye ihtiyaç var. Kimse kolay kolay bu işe soyunmaz. Hatta uzlaşma sağlandıktan sonra dahi dava açma uyanıklığını gösterenler bile çıkar.