Aşkı o kadar da övmeyelim derim ben..Çünkü olgunlaşanlar sevgiye dönüşenler oluyor.Yada o bizim sevgi potansiyelimize ekleniyor. Övülmesi gereken işte o sevme yanımız.Sevgiye dönüştüren kimseye bağlanmış olmamız...Yoksa büyüme süreci olan aşk elbette teşvik edilebilir,ancak orada kalmamalı diye eklenerek..O ünlü büyük aşklarımız kendimizi büyütme çabalarımız değilmidir sonuçta! Ve benliğimizi hiçe sayan aşkımızın bizi sarsması, egomuzun kendiyle kavgaya sokulması sonucu değil midir o aşka büyük denilmesi ? Aşk için girdiğimiz çabalar kişiliğimizin eksi-artı sınırları için gerekli belkide.O kadar...Hiç bir maşuk kendine pay biçmesin bundan..O hak ettiğinden değildir..aşığının ona atfettikleridir aslolan..Ve o atfetmekten vazgeçtiği an Maşuk HİÇBİRŞEYDİR...