Bir karikatür hatırlıyorum şimdi. Bilgisayarın başında, ayakları sanki iki ağaç gibi kökleri yere gömülmüş ve zincirlerle bilgisayarın başına bağlanmış. Onu anımsadım burda oturmuş çalışırken. Kalkıp gidemiyorum çünkü bunu bitirmek zorundayım. Ama burda kalmak da istemiyorum. Son zamanlarda anlamsız bulmaya başladım bu kadar çalışmayı. Ömrümü verdiğim şey ne uğruna emin değilim. Buna değer mi bilmiyorum. Bu kadar sızlana sızlana yapmanın anlamı var mı? Hayır yok. Yaşlandıkça mızmızlaşmaya mı başladım nedir? Bu gidişle çekilmez bir ihtiyar olacağım sanırım. Bu sabah iki tel beyaz gördüm saç diplerimde. Gözümü kapattım görmemek için önce. Sonra ben görmesem de onlar orda olacak dedim açtık gözlerimi. Çektim kopardım ikisini de. Şimdi artık yoklar da..Beni gençleştirdi mi bu küçük harekat sanki?

Ne kadar yaşayacağımı bilmiyorum ama hayallerimin peşinden koşarken yaşamayı mı unutuyorum yoksa? Şunu da yapıyım sonra..dediğim şeyleri ertelerken ya sonra hiç gelmezse..?