Tıp fakültesinde okuduğum yıllarda babaası/annesi doktor olan arkadaşlarıma hep aynı şeyi sorardım:
baban/annen neden seni sevmiyor?
şaşkınlıklarını ve "ne alaka" iadelerine hep şunu söylerdim.
eğer seni seviyor olsaydı tıp fakültesine girmeni istemezdi ve engellerdi

gerçekten de sanki tıbbiyenin farklı kategorilerde bölümleri ve okulları varmış gibi,
sanki her fakültenin de istisnasız aynı zorlukta olduğunu bilmezmiş gibi çocuklarını(kuzularrr) tıp fakültesine(kurtlarrr) gönülleri razı, vicdanları konforlu bir şekilde nasıl gönderdiklerine şaşmamak gayri muhtemeldir.
evet. ben de çocuğumun hukuk okumasını isteyenlerdenim.

tıp yazmaya kalktığı anda çocuğuma,
nöbet fotoğraflarımı, şiirlerimi, ilişkilerimi(sosyal hayatımı asla ama ),
annesini ne kadar özlediğimi, ne kadar görebildiğimi,
annesine yazdığım kitabı, şiirleri(ki şiirlerimin %97 sine tekabul eder),
babannesi ve dedesiyle yaşadığım sıkıntıları,
nöbetlerde yakalandığımız
immünite zayıflığına, ağır fiziksel işlere, strese ve uykusuzluğa bağlı zonaları, bel fıtığı operasyonlarını, anti-depresan ilaçları, göz bozukluklarını, mide kanamalarını,i ntaharları..
kitapların fiyatlarını........
anlatır ve gösteririm.
yok hukuk istemiyor ya da konstruksiyonu hukuka elverişli değil mi?
gitsin ressam, müzisyen, öğretmen, işletmeci, gazeteci, astronot, asker, çocuk bakıcısı falan olsun.ne istiyorsa onu olsun. sağlık okumayı çok istiyorsa da hemşire, diş hekimi, eczacı, diyetisyen olsun. (veteriner hekimlik de istemem. tıptan çok farklı görmüyorum.)

ailelerinize sevgilerimi gönderiyorum..
şanslı insanları hep sevmişimdir