Çocukların anneler bakımından en zor geçen dönemleri genellikle 0-4 yaş arasıdır. Özellikle bu yaşlar arasında ne kadar özen gösterirseniz gösterin sık sık hastalanırlar,düşerler oralarını buralarını incitirler.Yaramazlıklarıyla evi öyle bir dağıtırlar ki "deli pösteki sayar" gibi dağıttıkları eşyaları toplamakla geçer zamanınızın büyük kısmı.Yine bu yaştaki çocuklara yemek yedirmek de başlı başına bir sorundur. Ev içinde uzun bir kovalamaca oynadıktan sonra yakaladığınız çocuğunuzun ağzına yemek kaşığını sokmak belli bir maharet ister. Dışarı çıkardığınızda hemen yorulurlar eve dönmek için ağlamaya sızlanmaya başlarlar. Ama oyuncak satılan bir mağazaya götürdüğünüzde bu sefer siz ağlamaya sızlanmaya başlarsınız; bir türlü mağazadan çıkmak istemedikleri gibi gözlerine kestirdikleri oyuncakları size zorla aldırmaya yönelik üstün bir ikna" yöntemleri oldukları için evinize kolları dolu ama cüzdanı hafiflemiş olarak dönersiniz! Oğlum henüz 4 yaşındaydı,tvde çizgi film seyrediyordu. Bende bu andan istifade ederek; "nasıl olsa çizgi filmin bitmesine yarım saat var" diye,evime en yakın bakkala gittim.Bir kaç dakika içinde bakkaldan çıkıp eve doğru giderken, çığlık çığlığa ağlayan bir çocuk sesiyle irkildim.Nereden geliyor bu ses diye bakarken bir de ne göreyim; evde uslu uslu oturup tv seyrettiğini zannettiğim çocuğum benim yokluğumu anlayıp korkmuş; 9. kattaki evimizin camından neredeyse yarı beline kadar sarkmış şekilde "Anne!" diye feryat-figan ağlıyor."İçeri gir geliyorum" diye bağırmama rağmen ağlamaktan transa geçmiş bir durumda olduğu için ne beni görüyor ne de duyuyor.Apartmana nasıl girdiğimi ve asansörü bekleyecek zamanım olmadığından 9. kata nasıl büyük bir hızla çıktığımı anlatamam!.Şans işte! elektrikler kesilmiş ve tv seyredemediği için benim yokluğumun farkına varmış olan oğlum o gün bana çok kötü bir gün yaşatmıştı.