Ölmemek lazım be Hüseyin. Orada toprağın içindesin; toprağın ta kendisisin. Şu mezar taşının, arkasındaki şiirin, ağaçların, manzaranın sana hiç yararı yok. Sen yoksun artık; sen diye mermerle, toprakla, kendi kendimle konuşuyorum işte...

Çevreye bakıyorum, her yer mezar. Mermerlerin üstünde isimler. Hepsi birilerinin eşiydi, dostuydu, sevdiğiydi... Anası, babası, oğlu ya da kızıydı birilerinin... Bir tanesiydi, dünya güzeliydi, en değerlisiydi... Ölmemek lazım be Hüseyin! Hepsi toprağa karıştı, ardından ağlandı, yası tutuldu. Sonra ne oldu? Unutuldular mı? Unutulmamaları mümkün müydü?

Bak, 17 yılda iki defa geldim sadece. Kızın gelmiştir, dostların, akrabaların... Gelseler ne olur, gelmeseler ne! Gelen kendini avutur, kendine ağlar ağlarsa. Ne görebilirsin, ne duyabilirsin... Ölmemek lazım be Hüseyin!

Mezarlığın etrafı binalarla dolmuş. Şu tepeler boştu örneğin. Ölümü bekleyenler, ölümü bekleyenlere evler yapmışlar, ölümü beklerken otursunlar diye. Ölümü beklerken oralarda oyalanacak insanlar; sevip nefret edecekler, sevinip üzülecekler, yiyip içecekler... Bekleyiş bitince buraya gelecekler; şuralarda bir yerde onların da iki metre toprağı olacak, bir mermere adları yazılacak. Ölmemek lazım be Hüseyin!

Şimdi gidiyorum, kim bilir bir daha ne zaman gelirim... Yaşadığım sürece ara sıra, hele de 17 Ağustoslarda anımsar, buraya gelmesem ve hiç sesim çıkmasa bile senle konuşurum sanırım. Ne zaman unuturum, ne zaman ölürüm, ne zaman unutulurum; hiçbirini bilmiyorum. Ölmemek lazım be Hüseyin!

(25.08.2016)