İzmir sıcağı. Belediye otobüsünden indiğinde, gölge bir yer bulmaya çalıştı. Bir şişe su aldı, birazını içip kalanıyla yüzünü yıkadı. Yıllar önce de gelmişti ama şehir durmuyor, habire değişiyordu. Yolu sordu, yokuşu tırmanmaya başladı. Mezarlığın kapısına geldiğinde belleğini yokladı; sağ tarafa, biraz daha yukarı gitmesi gerektiğini anımsadı. Birkaç dakika sonra buldu dostlarının yattığı yeri.

Şu mermerin altındaydı Hüseyin, Nurcan'la yanyana. Çoktan toprağa karıştıklarını, O'nu duyamayacaklarını biliyor, aslında kendi kendine konuşuyordu. Melih Cevdet'in dizeleri yazılıydı mermerde, onları okudu kısık sesle.

"Neredeyse gün doğacaktı
Herkes gibi kalkacaktınız
Belki daha uykunuz da vardı
Geceniz geliyor aklıma"

Bir başka mermerde daha yazıyordu arkadaşlarının adları; Yalova'da, Deprem Anıtı'nda. Nasıl olmuşsa kızları Ekin de "Ekim" diye yazılmıştı enkazdan sağ çıkarıldığı halde. Büyümüş, üniversiteyi bitirmişti o zamanlar 8 yaşında olan küçük kız. Yıllar geçtikçe Nurcan'a benzemiş ama uzun boyunu Hüseyin'den almıştı.

Oturdu bir ağacın dibine, anılara dalıp gitti. Etraf sessiz, mermer suskundu. Öyle uzaktaydı ki görüştükleri son akşam, konuştuklarından bir sözcük bile aklında kalmamıştı. Tek anımsadığı, televizyonda Leon filminin tekrar yayınlandığıydı. Hayat akıp gitmiş, Hüseyin hep otuz yedi yaşında kalmıştı.

Kalktı. Ağaçların arasından ilerleyip güneşli yola çıkar çıkmaz kurudu gözyaşları.

(16.08.2016)