Kaybolmak iyidir bazen,,, kanıksanmış görünürlüğümüzü ortadan kaldırıvermek, zamanın birinde,,, biriktirdiğimiz hatıraları alıp yanımıza ama sadece,,, bir yolculuğa sıyrılıvermek…

Kaybolmak dediğim kendinde değil, en beklenmedik bir anda çıkagelen ve seni sarıpsarmalayan,,, duygu ve düşünceleriyle değil yalnız, tepeden tırnağa varoluşuyla yanında beliriveren gülümsemesinde hayatın,,, ki el tutuşunda yürümenin ve yürek çırpıntısında ürpermenin…

Issızlığa sığınmış köprünün kaldırımlardan birinde öpüşürken,,, ayakta,,, bir başka yoldan ulaşmaya denerken kalkışmanın heyecanını,,, başınabuyrukmuşcasına,,, tinerci çocuğun sesinde kesilir bir damarın, bakarsın, akacak bir şey kalmamıştır artık,,, “abi, bu köprüden attı kendini arkadaşım denize,,, kafası iyiydi ekstaziden,,, kaybolup gidiverdi,,, öldü dediler sonra,,,” gecenin ayazında ateşbasması böyle olur, diye düşünürsün, karanlık sulara bakıp,,, bir an,,, kayboluşa bıraktığın kendini, iri gölgeli gözlerden ayırıp,,, iki elin avuçladığı tinerin kokusu yakarken genzini,,, “ben de Haliç köprüsünden attım bir defasında kendimi abi,,, çivilemesine,,, yüzüp çıktım sonra kıyıya ıpıslak,,, üşümedim ama hiç,,, zaten ben yapmasaydım, polisler atacaktı abi,,, öyle demişlerdi…”

Kendi kayboluşunda, başka kayboluşların halkalanmalarıyla derinlere düşüp gitmenin eşiğinde sallanırsın,,, tinerci çocuğun senden hiçbir şey istememesine şaşırırsın,,, sadece dinlemek,,, ve anlaşılmak,,, yetmiştir ona,,, yürür gider,,, iki büklüm,,, avuçları burundeliklerine kapanmış,,, yeni bir köprü aramaya doğru kaybolarak…

Kaybolmak iyidir bazen,,, unuttuklarını,,, görmeden geçip gittiklerini,,, umursamadıklarını,,, karşına çıkarıverir,,, işte asıl o zaman hatırlarsın,,, kendini…