Sonradan anladım. Gözlerimde yırtıp geçtiğim zaman perdesinin bıraktığı çizikleri gördüğümde,,, öyle söylendiği gibi ne gözkamaştırıcı bir ışık seli, ne de deli bir karanlığın hortumu değildi,,, belki,,, havada uçuşan buz kristallerinin yarattığı fırtınaydı,,, donuk,,, ürperten değil, sakinleştiren aksine,,, rahatlatan,,, uykumsu… Kuşkularım var hâlâ,,, sarımtrak, ama sahra çöllerindeki gibi değil, çok sıcak esintisiz yaz akşamlarında ufukta beliren tonda,,, hayır, sokakaralarındaki sahafların kapıönlerinde sandıklar içinde ‘satışa’ çıkarılmış, sahipsiz -sahipleri üzerinde- eski siyahbeyaz fotoğrafların bir ucundan kendini göstermeye başlamış –sararmış mı- soluklukta,,, evet, böyleydi,,, ama yine de tam emin değilim,,, içine savrulduğun burgacın tam ayırdına varamıyorsun ki şimşek hızında düşünceler boğuyor bilincini,,, sözcükler havada uçuşuyor,,, geometrik şekiller içinde bir belirip bir kayboluyorlar,,, sonra kristal,,, ya da buluttan bir tavana baş aşağı tutunuveriyorlar –yarasalar gibi- çığlıkları görüntülü,,, ses yok ama…

Sonradan anladım,,, gözlerimde yırtıp geçtiğim zaman perdesinin bıraktığı çizikleri gördüğümde… Anılarını her zaman yanına alıp götüremiyor insan, serbest kalınca da onlar kanatlanıp uçuyorlar dünyaya geldikleri geçmişin mekânlarına,,, orada tüllerden bir koza örüp kendilerine yeni hayatlar bekliyorlar…

Zamanın dışına düştüğümü bir an,,, sonradan anladım,,, ‘kayıp zaman’ımdı benim o…