Aynı gün çeşitli mahkemelerde çok sayıda duruşmam vardı ve Adliyenin katları arasında mekik dokumam gerekiyordu. Bu mekik dokuma işlemi sırasında başım fena halde dönmüş olmalı ki bir unutkanlıktır başladı bende. Bir duruşmaya giriyorum, ikinci duruşmada duruşma defterim nerede diye panik oluyor, bir önceki duruşma salonlarına koşturuyorum. Sonunda öncekilelere oranla daha büyük bir boşluk hissettim, eksik olan ne diye düşündümse de çıkaramadım. Ta ki cep telefonu gereksinimi duyana kadar, kol çantam yoktu. içine düştüğüm paniği anlatamam. Tüm duruşma salonlarını gezmeme gerek kalmadan 2. Asliye Ceza Mahkemesi duruşma salonunda müdahil taraf kürsüsünün bir ucunda çantamı gördüm. Duruşmalar devam ettiğinden , usulca o tarafa sızmaya çalıştığımda muzip hakimin gülerek bana göz kırptığını gördüm. '' şeyy, çantamı burada unutmuşum da'' demek zorunda kaldım kızararak. Hakim gülümseyerek, ''kusura bakmayın avukat hanım, biz o çantayı müsadere ettik, ama siz yabancı değilsiniz, gözlerimizi kapayalım siz çantanızı alıp kaçın'' dedi ve salondakilerin kahkahaları arasında çantamı alıp çıktım.
Bu arada duruşma nizamını bozmamak adına, cevap hakkımı saklı tutuyorum demeyi de ihmal etmedim. Ne demişler; yavuz hırsız ev sahibini dövermiş