Bir Çarşamba gününün öğleden hemen sonrasıdır en iyi kaybolma zamanı; mesela saat 14. İş günü, herkes yoğun, kimse farketmez yokluğunuzu. Masanızın boşluğu "Biryerlere gitmiştir, belki de adliyede." izlenimi verir. Öğle saati geçtiğinden kimse aramaz sizi yemek için. Telefon edenlere "Cepten arayın." derler; "Cebi kapalı." diyene de yanıt hazır: "Adliyenin bazı yerlerinde çekmiyor."

Gece geç saatlere dek eşiniz de aramaz, "Biryerlerde içiyordur." diye düşünür. Aramaya başladığında da ilk aklına gelen "Şarjı bitmiştir." olur.

Sabah şekillenmeye başlar yokluğunuz evde. Bürodaysa hala sorun yoktur, "Duruşmadadır." denir, üstünde durulmaz. Birilerinin polisi araması epey zaman alır, çünkü sizi soracakları çok kişi vardır. Hoş, polis ne yapacak, şapkadan çıkaracak değil ya sizi?

Önce hummalı bir biçimde aranırsınız. Sorulmadık tanıdık, bakılmadık yer kalmaz. Senaryolar dolaşır kafalarda, birer birer boş çıkan olasılıklar. Birkaç gün geçti mi, umut kesilir yaşadığınızdan, kimse itiraf etmese de aradıkları cesedinizdir artık.

İyi ama nasıl kayboldunuz? Bu sorunun yanıtı yok hala.