Eskiden inanmazdım mucizelere. Tam bir realist, tam bir pozitivist. Tam bir herşeyin bir sebebi vardır diye düşünürdüm ama bazı şeyler gerçekten mucizelere inanmaya zorluyor sanki insanı. Siz ne yaparsanız yapın kaçamadığınız ya da olmaz canım deyip direkt elediğiniz şeyler gerçekleşiyor.

Eskiden elimi neye atsam yaparım dediğim garip bir hatta garip ötesi bir özgüvenim ve iddialı bir tarzım vardı. Şimdiyse bazı şeylerin gerçekleşmesi ya da gerçekleşmemesinin sizin elinizde olmadığını kavrayabiliyorsunuz..

Eskiden daha dik ve daha katı bir tarzım vardı. Gerçi hala kısmen öyle olsa da şimdi mucize bir şekilde daha halim selim olmaya başladığımı fark ediyorum.. Bu mucize değildir de nedir)

Eskiden akademik yaşamın yayınlar üretmek olduğu ve var gücünle çalışmanın bunun garantisi olduğunu düşünürdüm. Şimdi bunun yanında öğretmenin zevkinin daha tatlı olduğunu anlıyorum. Katı akademik ve taviz vermez yaklaşımımın giderek yumuşadığını ve eskiye nazaran daha az inatçılıklar yaptığımı gözlemliyorum.. Bunlar benim için mucize şeyler)

Sanırım artık az da olsa inanıyorum ama yine de hayatın kontolünün sizin elinizde olduğunu hissetmek çok farklı bir şey..Tümüyle mucizlere inanmak ve kendini boşlukta bir yaprak gibi rüzgara bırakmak kesinlikle bana göre değil..