4,5 yıl önce annemi kaybettiğim zaman "Allah rahmet eylesin, başın saolsun, ay duydum annen ölmüş" diyenlerin boğazını sıkmak geliyordu içimden, -ki artık hayatımın geri kalanında canım annemin olmayacağını kabullenmek o denli zordu benim için. Hastane tarafından ölüm belgesi bana verildiğinde de yine aynı acıyı yaşamıştım. "ölüm" kelimesiyle "anneciğim" bir cümlenin içinde yan yana yakışmıyorlardı,birisi için "öldü" denmesi, heleki bu kelimenin annem için kullanılması hakaret gibi geliyordu, inciniyordum, üzülüyordum, tekrar isyan bayraklarını açasım geliyordu. İşte o acı olayı yaşadığım 2006 yılından beri yazdığım hiç bir kararda "ölen, ölmek, maktül" kelimeleri geçmedi, yerine "vefat eden" kelimesini tercih ettim, rahmetlinin yakınlarının da benim duyduğum acıyı duymamaları için. Ve taksirle ölüme neden olma gibi davaların duruşmalarında vefat eden kişinin yakınlarının acısını o kadar derinden yaşadım ve paylaştım ki özür dileyerek hıçkırıklarla salondan çıktığım duruşmaların sayısını bile hatırlamıyorum. Nezaket her zamana, her yere, her ortama yakışan bir davranış arkadaşlar.