Geniş mekânlarda ne kadar uzağız birbirimize dar mekânlarda yakın,,, kentler öğütür bizi tanımayız kendimizden başka kimseyi, herkes rakiptir sanki herkes düşman, bakışlarla meydan okuruz birbirimize bırak şöyle hafiften de olsa gülümseyip selam vermeyi, çekilmeye hazır bıçaklarımızla dolaşırız bütün gün, ellerimizde birikmiş kan mı desem… ya da birikmiş tükürük, yaşlanmış boğazımızdan herhangi birinin yüzüne atılmak için fırsat kollayan… arada bir gönül ya da vicdan ya da en kötüsü insanlık yarasına uğramış olanlar varsa, bu sözler onların meclisinden dışarı… bir de sokağın sesini duymuş da titremiş tüm bilgeliklerden kendini aşmış olanlardan…

Dar mekânlarda yakınlaşırız,,, köyde, kasabada, tarlada, bayırda, ıssız bir yolda, dağ başında, kayalık bir deniz kıyısında, denizin ortasında gıcırdayan bir teknede misal,,, gözlerimiz kuşlar ve börtü böcekle, denizdeki balıkla, ağacın yere doğru sarkmış dallarından bakınan narla, ayvayla, incirle açılıvermiştir,,, işte o açılan perdeden içeri insanın ışığı da sızıverir ister istemez,,, artık kendinden olması gerekmez, aşinalık da istemez,,, kimse karşına çıkan, yanından geçen, denize olta atan, aynı anda daldaki incire el uzatan, yavru kediyle oynaşmak isteyen, rüzgârda saçlarını dağıtan,,, bakarsın gözlerine gülümsersin, selamlarsın, ne bir borç ne bir alacak kokusu vardır havada, hamiline kesilmiş bir insanlık haliyle kendini görürsün gözlerinde ve sarılırsın.

Ey hayat seni biz mi gönderdik uzaklara?