Evlilik süremiz 1 yıl 3 ay kadar oldu. Fakat bu süre içerisinde şahsıma uymayan davranışlar, beklentiler, taleplerle ilgili çok fazla yıprandım. Eşimle belli aralıklarla, hatırlatıcı konular durumlar olduğunda şiddetli tartışmalar yaşıyoruz. Öyle ki, nefret eder, ilgili kim varsa yüzlerini dahi görmek istemiyorum. Annesinin evliliğimizin başladığı sıralarda yaptığı ve adına şaka dediği ipe sapa gelmez sözler, babasının sürekli parasal kaygıları (çok az katkısı oldu), yöreleri adetlerine göre davranmadığım için psikolojik etkiler vs. Ve son durum, Annesi-babasıyla telefonla dahi görüşmüyorum. Çok elzem olursa ancak akrabaları ile yüz yüze geliyorum. Tahmin edersiniz, çok şey yaşandı aile-akraba yüzünden. Her kişi kendine göre haklıdır ama zorlama tembih yada eleştiriler aksi tepki doğurdu iyice. 30 yaşında bir kadınım, çalışıyorum ve nelerle uğraşıyorum ben, bu mudur evliliğin bedeli diyerek sürekli sorgular doğmakta içimde.

Ki ben Ankara ya gelin geldim, ne akrabam var ne yaşamışlığım var burada. Belki ben yanlışım ama şunu düşünüyorum, sonuçta dışardan gelen benim,daha çabuk alışmam kaynaşmam için bana kucak açılmalıydı. Tam tersi oldu, maalesef hep daha fazlası beklendi.

Son olarakta resmen eşim olan kişi, herşeyin nedeni beni görmekte, akrabalarını eve davet edemediği için çok üzülmekte( yine sebep benim), komik olacak ama ızdırap içinde sanki.
Son kopan konumuz, ailesinin yazın gelip oğullarının evinde (yani bizim)3 ay kalmanın gayet doğal olduğu, ben rahatsız olduğum için suçlu oldum. *Ayakkabımı* komşusuna o anki durumda kendi kararıyla giymesi için verebilen bir anne,6 ay öncesine kadar fikirsizce yaptığı şaka olan sözler, hep para düşünen baba vs. vs.

... ne yapmalı?