Bir şafak vakti ansızın uyanıverdik,gittiğini haber veriyordu göğün döşündeki son yıldız.Titrek ışıklarıyla tutunmaya çalışırken o uğursuz geceye,"onsuz doğacak güne ben hayır diyorum"dercesine...Gece,kendinden bekleneni yapmış olmanın hastalıklı gururuyla,topluyordu geride kalan son histerik çığlıklarını....Onlara söylediğin gibi olmuştu her şey.Yolluk diye çıkınına, bir parça çocuk sevinci,bir parça ileride mutlaka yaşanacak olan güzel günlere dair bir gülümseyiş ve bir parça da ıhlamur çiçeği kokusunu koyup çıkmıştın bu yolculuğuğa... Bizse yapabileceğimiz tek şey oymuş gibi ,serzenişlerini aradık durduk senin, bu kış kıyamet bakışlı bahar sabahında.
Yazgı dedi kimileri senin bu gidişine...
Yazgı denilen o lanetli safsata kurban etmek midir hergün yeni baştan telli duvaklı sabahları o uçurum karası çığlıklara.En nazlı yerinde mısralarının yarin fotoğrafı asılı dururken hele...Varlığınla ağılaşan günlerimizin ,yokluğunla hafifleyen gecenin gölgesinde un ufak olup parçalanmasıdır gidişinin resmi.