Erkek.
Yalnız yaşıyor, bir sürü muhabbet kuşu var. Hergün bir süre onları izliyor.
Genç bir kadın bazen ziyaretine geliyor, yabancı değil, bir dostunun kızı.
Sempatik ve hoş biri. Dul kalmış bir varoş dilberi..
Kuşlardan ikisini o getirmiş, her gelişinde onlara bakarak konuşuyor.
-Aaaa bak, benim yeşille senin sarı ne kadar iyi anlaşıyorlar.
-Erkek, ya evet bütün gün onlara bakıyorum zaten.
Saatler geçer:
-Aaaa bak yine benim yeşil senin sarının yanında ya, ne güzel anlaşıyorlar dimi ama?
Erkek bomboş süregiden sohbetten sıkılmış ve bilmece çözüyordur artık, kafası karışık düşünüyor.
Kadın ısrarla:
-Bak bak ona kur yapıyor.
Erkek:
-Ha hı. Evet.
-Bak bak kuyruğunu oynattı, aaa öpüşüyorlar baaak.
Erkek yavaştan sinirlenmeye başlıyor.
-Eveeet biliyorum.
Kadın hâlâ ısrarla erkeğin onlara bakmasını istemekte:
-Bak bak ama yaaa, bak mavi de geldi yanlarına...
Erkek, yavaştan çileden çıkmaya başlar. İçinden..
“Ya kızım yeter ya anladık işte, ben bütün gün onlara bakıyorum zaten..”
Kadın durmadan tekrarlar.
-Bak bak şimdi de kavga ediyorlar.
Erkek yine içinden:
“Bak kızım, aslında görünüş olarak çok hoşsun, seninle evli olmayı bile isterdim ama, şu aptalca tavırların yok mu beni çileden çıkartıyor.
Ne olur du şu albeniliğinin yanında beyninde birazcık çalışıyor olsaydı.”
“Yaa bana ne kuşun bilmem nasıl davranmasından, yok mu başka konuşacak konu?”
Ama kadın hâlâ ısrarla kuşların marifetlerini sıralar.
Erkeğin ona karşı olan olası ilgisi ise yavaş yavaş kaybolmaya başlar.
Yok! der, içinden erkek, benim eşim böyle aptal bir beyine sahip olmamalı.
Ben buna asla katlanamam.
Kadınsa, hâlâ güzel olduğunun farkında, işte hepsi bu kadar.
Onun için beyin gerekmiyor, güzel olmak tek silahı.