Son olarak Orhan Pamuk'un Masumiyet Müzesi'ni okudum.

İşin aslı ben Orhan Pamuk okuyamayan insanlar arasındayım (hala kendimi bu kategoride görüyorum). Sanıyorum bunun nedeni; annemin kitaplığının raflarında gördüğüm ve o zaman ilgimi çeken ismi ile Orhan Pamuk'un "Kara Kitap"ına elimi ilk uzattığımda yaşımın çok küçük olması(Orta 1'deydim galiba) ve kitabın yaşıma fazla büyük gelmesi idi. Bunu şöyle de açıklayabilirim: Orhan Pamuk'u 12-13 yaşlarında bir çocuğun okumaya çalışması, giyindiğinde üzerine büyük gelen bir elbise ile dışarı çıkmak için ısrar etmesi gibiydi. Eh ben de bu yüzden fazla ısrarcı olmadım Bu deneyim nedeni ile Orhan Pamuk da hafızamda bunca zaman o kitabının okuyabildiğim ilk bir kaç sayfası ile yer etti. Ben de kendisinden sürekli kaçtım. Fakat bu sefer inat ettim, bir kez de olsa Orhan Pamuk romanı okuyacağım dedim.

Masumiyet Müzesi'nde eşyalar/"şey"ler ile aşk bütünleştiriliyor. Bir adamın fazlaca tutkulu aşkını içiniz burkularak ve bir yandan da gülümseyerek izliyorsunuz. İzliyorsunuz diyorum çünkü Orhan Pamuk kişileri, eşyaları ve olayları anlatırken ayrıntılara yer vererek görüntüyü de yaratıyor. Kitabın baş karakterleri "Kemal" , "Füsun" ve eşyalar Ancak "Füsun" öyle bir aşkla anlatılmış ki bu kadının ne kadar güzel olabileceğini hayalimde canlandırmaya çalıştığımda bir yere varamadım. Kafamda kendi "Füsun"umu çizmeye çalışırken "hayal edilemeyecek kadar büyülü bir güzellik olsa gerek" diyerek vazgeçtim. Ama işte kitapta anlatılan aşkın en büyük izlerinden biri de buradaydı sanıyorum; "Kemal"in aşkı o kadar uç boyutlarda ki yeryüzünde var olmayacak bir güzellikten bahsediyor adeta... ("En güzel sevgili hayaldekidir" derler zaten) O kadar ki Füsun'un içtiği sigaranın izmaritinin bile mis kokulu bir çiçek dalı olduğunu düşünebiliyorsunuz!

Ben özellikle kitabın sonunda müzeler ve koleksiyoncularla ilgili anlatılanlardan hoşlandım. Çok kısa bir bölüm olsa da insan gidip müze gezmek istiyor. Kitaptan etkilendiğimi söyleyemem ama okunabilecek bir kitap. Emeğe saygı duyuyorum.