Kendimi hiç bir zaman şiir yazabilen biri olarak göremedim.Şiir yazmayı herkesin hayatın da bir kez denediğini düşünürüm.Bazen çok güzel şeyler çıkarken , bazen de tatsız tuzsuz ama yazana göre büyük kıymet verilen yazılar ortaya çıkar.

Hayli uzun zamandır, kendi duygularımı yoklamaya vakit bulamamıştım.

Geçen günlerde tesadüfen bulduğum defterimden okudum geçmişimi.

Yaşadığım hayat bana gösterdi ki, aslında çok da öyle hayal ötesi yaşamamışım gençkende.

Lise yıllarımın ve çocukluğumunda belli bir olgunluk içinde geçtiğini farkettim. Ve bu duruma üzüldüm.

Değiştirme imkanım olsaydı , yazdıklarımın , yazacaklarımın farklı duygular, daha serbest daha uygun şeyler olmasını isterdim.

Ve bir de o yıllara dönebilmeyi çok istediğimi, o günleri çok özlediğimi anladım.

Ah geçen gençlik yılları.

Bu günler de benden küçükleri gördükçe, amca ve teyze derken çıtayı yükselttiğimi, yıllarımın daha dolu geçmediği için üzüldüğümü anladım.

Kim demişse ben katılmıyorum insanlar hissettiği yaştadır diye. Bence insanlar yaşadığı duygu yaşındadır.Bu duygular açısından merak etmediğim bir duygu olmaması ne kadar da acı.

O kadar dolu bir yaşam , bir o kadar da gereksiz olmuş hayatımda.

Eski günlere ait bir defter bile bana bunları hissettirdi. Şimdi bazen yine karalıyorum.Ve ileriki zamanlarda gülümseyerek okuma ümidiyle.

Baya dertleşmiş oldum.

Teşekkürler, saygılar.