13.Gözlerini yummadan, evet bu kez yummadan baktı aynaya.
Bir kez daha...
Gördüğünü algıladığında duraksadı.

-“Oku !“ diyordu gördüğü (sanki mi, gerçek mi...).
- Ben hep okurum, diye düşündü (ya da seslendi).
-“Oku !“...

Sesi daha kuvvetli duydu şimdi (duyumsadı mı yoksa. Ya da ona mı öyle geldi).

- hep okurum, bildim bileli, her şeyi, sanki yazıyı da bulan benim, ilk okuyan da. Okurum ben.

Kendi sesi olmalıydı, ama kendisi duymamıştı (duymamış gibiydi ya da).

-Sessiz ses olur mu? Diye düşündü ( sağır mı olmuştu, yoksa ses değil de, düşünce miydi şimdiki seslenişi...).
- Düşüncedir. Düşüncenin sesi olmaz elbet, kulaklar da duymaz.

Bu düşünceyle gevşemek üzereyken, aynı sesle
sarsıldı birden:
- “Oku”

Seslenen kimdi? Gördüğü mü sesleniyordu, sesleneni mi göremiyordu? Bu görüntü, bu ses, bu bakan...
Bu ayna...

Yumdu gözlerini. Sımsıkı, hiç açmamak üzere sanki.
Ve mırıldandı (ya öyle sandı, ya da fısıldadı) :

-Yine denerim, daha sonra.