Arslanı Kuzulara

Az evvel izledim. Yalnız gündelik medyanın değil, filmlerin de bakış açımızı yönlendirmek için, (bizi kısmen akıllı da bularak), film süresince sizi sözde düşündürürerek filmin nihayetinde kendi kararınızı vermenizi isteyen, hatta sizi kararınızda görünürde özgür bırakan ve tüm tarafları yine görünürde çıplaklığıyla, açmazlarıyla ve yansız biçimde dizen bir film gibi... Ama değil, filmin nihayetinde karar size aitmiş zannıyla savaşın kaçınılmazlığını , olmazsa olmazlığını dikteye çalışıyor, bence tabii. Film bittiğinde, yönetimleri -kusurlarıyla da olsa- haklı ve savaş konusunda zaruret içinde, basını duygusal olarak empoze ediyor. Ve basının duygusallığına karşılık, aklın timsali olarak size sunduğu, paralel biçimde (film üç hikaye aynı anda ilerliyor, siz birleştirin diye -tabi kendi istedikleri biçimde birleştiresiniz diye- bırakmışlar ) akademik kariyer. Ve nihayetinde diyor ki, yalnız kaybedecek bir şeyi olmayanlar savaşlarda ölmüyor, bakın, aklın yolu bu, savaş kaçınılmaz, ölümler adil.

Beğenmekten çok kızdım Bana güzel görünen yanı, sizi aptal yerine koyarak sözde düşündürerek istediği mesajı almanızı dikteye çalışarak sizinle eğlenilirken, yer değiştirerek eğlenenin siz olabileceğiniz fikri Yani, eğer "düşünmekten vazgeçmezseniz", film karelerinin ve pompalanan tüm duygu ve düşünce akımlarına karşı "Yelekli" olabileceğiniz.

Saygılarımla...