eskiden mektuplar vardı.. oturulup kalem ele alınıp yazılıp çizilirdi.
cep telefonları da yoktu o zamanlar.

her şey değişiyor işte..

sanki dün akşam yemeğini beraber yemişiz gibi bir mesaj;

"dağların eteğindeki denizlere gidiyorum ,balıklarla sohbete..gelsene.."

oysa kaç kış , kaç yaz geçmiş.. mesafeyi ölçmek gerekirse...

cevap "ben sazan mıyım?"

"ben kaplumbağayım, nolmuş.. gelirken bi şişe şarap getir ama, hesabıma yaz..."

bir kaç gün sonra sordum.

"hangi dağın denizindesin ki?"

" kuzey yıldızına sor, sen bulursun.."

kuzey yıldızına baktım... güneşin bu tarafında duruyor...tamam.

sabah erken bindim arabaya yollardan ekmek peynir aldım. bir şişe de şarap.

bu taraf olmalı.. bir kaç insanın serinlediği deniz kıyısında üç beş sandalyeli hasır örtülü bir gölgelik var.

bir bira söyledim kendime

mektupçuya bir mesaj yazdım "geldim.."

cevap geldi "bekle az sonra ordayım..."

az sonra elinde lastik top, sırtında çantası , güneşten kızarmış bir siluet geldi..

bir süre karşılıklı bakıştık.. evet..kaç kış kaç yaz geçmişti ki..

"balıklar ne dedi?" dedim.

epey şeyler anlatmışlar... gün batımına kadar anlattı.

bazen balıklara sormaya gittik kimi sorularını..deniz yıldızları vardı. kabuklar...içinden yaşam geçmiş deniz kabukları..

akşam yıldızı parladı.

gitme zamanı.

sanki ,yarın sabah yeniden görüşecekmişiz gibi arabaya bindim..
bir torba getirdi.deniz kabukları dolu.."balıklarla konuşurken topladım" dedi.

farları yaktım, el sallaştık..



biden aklıma geldi.. bir şişe şarap!

geriye döndüümde yine denizle konuşuyor sandım.. seslendim ve ancak öyle duydu..şaşırdı. bir şişe şarap uzattım, ben gülümserken onun ağladığını farkettim alacakaranlıkta.

" balıklar kötü şeyler mi söyledi ?" dedim.

"hayır.. denizin üstüne yıldız düştü..."

...

kaç kış ,kaç yaz daha geçer bilemem... bir sabah yıldızları tuttum sonunda diyerek gelecek elbette.


....