Yeğenim üç yıl önce ANKARA HACETTEPEDEN mezun olarak arkeoloji diplomasını aldı.
Bir yıl dinlendi,ama aslında hep iş aradığını bildik biz,o utana sıkıla bize itiraf edemese de,yüzüne tokat gibi kapanan kapıların seslerini hep yüreğimizde hissettik.

İkinci yıl,benim imalat yaptığım süreçte desenlerimi basan bir matbaada işe girdi,
orada ona sunulan iş pazarlama departmanında şık alımlı ve de zarif bir bayanın,düzgün fiziği ve de diksiyonundan öteye çıkamayan bir çalışma platformuydu.
Üçüncü yıl,oranın acımasız koşullarına dayanamayarak çıktı,
ona asırlar gelen bir evde bekleyiş süresinden sonra,BİR ŞÖMİNE FİRMASININ teşhir mağazasında,
müşteri ilişkileri sorumluluğu adını vereceğim bir statüde işe başladı.
MUDANYA YOLU İSTİKAMETİNDE çok zarif bir mağazadır.

Geçen yıl,benim onaylamadığım bir genç ile evlenerek ANKARA'ya yerleşti.
Aynı şömine firmasının ANKARA şubesinde iş hayatına devam ettiğini bilmekteyiz.

İŞTE ÜNÜVERSİTE MEZUNLARININ SEFALETİ.

İlkokul mezunlarının dramına hiç girmeyelim isterseniz.
Ya da yaşamının bir dönüm noktasında,ben artık çalışmalıyım demek zorunda kalan bir insanın,
biryerlerden başlama olasılığı kaç sizce?

%5 diyelim en iyi ihtimalle.
***********************

Sevgiler TÜRKİYEM.
****************
NİLGÜN ÇAKICI/BURSA
5.03.2007/18.05