Sonunda dayanamadım kızımla birlikte Recep İdevik'e gittik. Koskoca salonda bizden başka bir kişi daha vardı. Emin olun gülmeye kararlıydık. Hatta ben bir iki kere gülümsemeyi başardım bile.

Ama arkada oturan kişi o kadar güldü ki kızımla kendimizi uzaydan gelmiş yaratık gibi hissettik. Acaba neye gülmüştü, o güldü de biz niye gülmemiştik.

Daha önceden bu filmden çıkan insanları gördüm, özellikle gençler o kadar memnunlardı ki bir daha bir daha geleceklerdi. Bazıları geçen gelişlerinde çok gülmüştü, bu sefer gülmekten ölmüşlerdi. Ama birinci film daha güzeldi.

Kendi kendime düşündüm acaba birinci filme gitseydim güler miydim? İşin doğrusu sonuna kadar izlemeye kararlıydım ama kızımın ikide bir sıkıldım uyarılarına karşılık "biraz daha seyredelim" teklifinde bulundum. Sonunda fragmanlarını seyrettiğimde komik bulduğum espirilere bile gülemediğimi ama arkada oturan kişinin bayağı eğlendiğini, kızımın sıkıntıdan patlama aşamasınnda olduğunu fark edince mecburen filmden çıktık.

Belki sonuna kadar kalsaydım filmi biraz olsun sevebilirdim ama seyrettiğim kadarıyla sevemedim. Bu durumu da gayet düşündürücü buldum...