Mesajı Okuyun
Old 20-09-2018, 15:46   #66
ersintoker

 
Varsayılan İnsan yangını

Bombalar düşmüş ama kar yağıyor, gözlerimin önündeki enkazın üzerinde ince bir kar örtüsü, beyaz, sabah olmak üzere ama ondan önce etrafta yanan ateşler aydınlatıyor sahneyi. Bir asker, parçalanmış ama ölmemiş daha, genç üstelik, sızlanarak konuşuyor, yardıma koşan hemşireyle, o da asker kaputu içinde, çantasını açıp ilk ve son yardımı yapıyor hayır son yardım başka türlü bir şey olacak, önce askeri sakinleştirmek gerek, o ilahi yardım için aracı olmasını istiyor, bunu iyileşmek için mi, acılarının dinmesi için mi yoksa bir an önce canını teslim etmesi için mi yapıyor, bilmiyorum… Askerin yüzü korkunç, patlamış bir yanardağ kraterini andırıyor, tabii uzaktan bakarsan, bakabilirsen yani, hemşire onunla konuşmaya çalışıyor, bir insan bu haldeki bir insanla ne konuşabilir ki, sonra asker son bir istekte bulunuyor ondan, “bana memelerini göster” diyor, daha önce hiç görmemiş ve bundan sonra da göremeyecek artık, hemşire önce anlamamış gibi yapıyor sonra çaresizliğin döngüsünden önce insanlığını sonra üzerindeki asker kaputunu çıkarıyor, bir süre sonra da üstü çırılçıplak kalıveriyor parçalanmış askerin bakışları karşısında, kar taneleri ne güzel uçuşuyor, ateşin alevleri nasıl canlanıyor, arka taraftaki enkaz da başını kaldırıp bakıyor sanki, askerin ifadesiz yüzünden Quasimodo'nun Esmeralda'nın arkasından minnetle haykıran yüzüne bağlanıyorum, “Su verdi bana!”

Askerin ağzından dökülen kanla bitiyor hayat ama hemşirenin çıplak memelerinde yeni doğmuş bir bebeğin açlığını görüyorum, yeni bir hayat için.

Not: Dün gece, Mikhalkov’un Güneş Yanığı filminin son sahnesini gördüm rüyamda da…